Αναγνώστες

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Πολίτες και Κοινωνικοί Λειτουργοί: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΟΡΑΤΟΙ


                                       





               ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ:       Δεν είμαστε αόρατοι

Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Κοινωνικής Εργασίας με κεντρικό μήνυμα: «δεν είμαστε αόρατοι» πρέπει να είναι αφετηρία προβληματισμού τόσο για τους Πολίτες όσο περισσότερο για μας τους Κοινωνικούς Λειτουργούς.
Δεν είμαστε αόρατοι, γιατί, χωρίς να υποτιμάμε τον οικονομικό παράγοντα, που διαμορφώνει το κοινωνικό γίγνεσθαι, είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι  που δεν λειτουργούν  μόνο με τη λογική, αλλά με τη φαντασία, τα συναισθήματα, τα όνειρα, τα ιδανικά και πλήθος άλλων πραγμάτων που καθιστούν την ύπαρξή μας στον πλανήτη μοναδική. 
Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί …
Ωστόσο, με μια πιο προσεχτική ματιά θα διαπιστώσει κανείς ότι η μονοκρατορία του οικονομικού παράγοντα δεν προέκυψε τυχαία, προέκυψε όταν οι Πολίτες αφέθηκαν σ’ έναν άμετρο καταναλωτισμό που με τη σειρά του οδήγησε στην αδιαφορία για τα κοινά και για κάθε μορφή συλλογικής δράσης. Ο κάθε Πολίτης έπαψε να ενδιαφέρεται για την «Πόλη» και ενδιαφερόταν για τα δικά του κεκτημένα και πως θα αναζητήσει μέσα από την ατομικότητα την προσωπική του ευδαιμονία.
Την ίδια στιγμή κάθε θεσμός απαξιώθηκε, καθώς κανείς δεν εμπιστεύεται πλέον τον άλλο ότι ενεργεί για το συλλογικό καλό. Σ’ αυτό το περιβάλλον απαξιώθηκε δυστυχώς και η Κοινωνική Εργασία, η οποία απώλεσε τον κοινοτικό της χαρακτήρα επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της στο άτομο σαν «πελάτη» του υποτυπώδους συστήματος Κοινωνικής Προστασίας της χώρας μας.
Η κριτική διάσταση της Κοινωνικής Εργασίας έναντι των θεσμών προς την κατεύθυνση υπεράσπισης των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων,  ο εκσυγχρονισμού της νομοθεσίας και των προγραμμάτων κοινωνικής παρέμβασης, η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης, η έννοια της χειραφέτησης και πολλές άλλες αξίες της Κοινωνικής Εργασίας έχασαν το περιεχόμενό τους, καθώς ούτε οι Πολίτες ενδιαφέρονταν να ακούσουν, αλλά ούτε και οι Κοινωνικοί Λειτουργοί ενδιαφέρονταν να δράσουν..... Περισσότερο, η δράση περιορίστηκε σε ημερίδες στα πλαίσια ευρωπαϊκών έργων έχοντας όμως ως γνώμονα, όχι τους Πολίτες και τις ανάγκες τους, αλλά τους «ξύλινους» και άσχετους στόχους στα πλαίσια αυτών των προγραμμάτων.
Κάπως έτσι γίναμε αόρατοι και δώσαμε τη δυνατότητα σε εκείνους που προσεγγίζουν την Παγκοσμιοποίηση ως ευκαιρία, να συγκεντρωθεί ο πλούτος στα χέρια των δυνατών και να καταλυθεί κάθε έννοια κοινωνικού κράτους. Με αυτή την έννοια το «αόρατοι» περιλαμβάνει και τις δικές μας πράξεις ή παραλείψεις, που μας οδήγησαν στην αποξένωσή μας από τους Πολίτες, καθώς διεκδικήσαμε περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μας όντας ενταγμένοι σε μεγάλο βαθμό στο «σύστημα» και λιγότερο νοιαστήκαμε να αναδείξουμε την ανεπάρκεια του Κοινωνικού Κράτους, το οποίο λίγο – πολύ εξακολουθούμε να υπηρετούμε.
Η πρόκληση τώρα είναι να βγούμε από την ομίχλη που μας κάνει αόρατους και που ούτε εμείς βλέπουμε τους Πολίτες ούτε οι Πολίτες εμάς,. Είναι ανάγκη όμως να ξαναβρεθούμε με τους πολίτες βγάζοντας το «πέπλο» της ομίχλης. Η συνάντηση αυτή δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο στην προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου κόσμου και όχι στη συντήρηση του «παλιού». Ο κόσμος αλλάζει. Πρέπει να αλλάξουμε και εμείς και αυτό πρέπει να γίνει πρώτιστα στην εκπαίδευση, καθώς εκεί υπάρχει ακόμα ελευθερία διακίνησης και παραγωγής ιδεών και καινοτόμων σκέψεων. Με αφετηρία την εκπαίδευση πρέπει να βρούμε τους τρόπους να ξαναχτίσουμε «σχέσεις εμπιστοσύνης» με τους Πολίτες και την Κοινωνία στα πλαίσια δημιουργίας μιας νέας κοινωνίας, όπου οι Πολίτες συμμετέχουν και καθορίζουν ενεργά το μέλλον τους. Χρειαζόμαστε ένα νέο κράτος που να είναι φιλικό για τους Πολίτες, που να αφουγκράζεται τις ανάγκες τους και να κατανέμει τον πλούτο με ευαισθησία και κοινωνική δικαιοσύνη προς τα πιο αδύναμα μέλη.
Η οικοδόμηση αυτού του νέου κράτους είναι χρέος των Πολιτών και περνά στη δική μας περίπτωση μέσα από τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με τον εαυτό μας, με τις εγκαταστημένες νοοτροπίες και στάσεις ζωής .Τον κακό μας εαυτό πρέπει να τον αποτινάξουμε και να δώσουμε νόημα  στο όνειρο των νέων  μας που ακολούθησαν το επάγγελμα του κοινωνικού λειτουργού .
Ένα επάγγελμα που για όποιον πραγματικά αγαπά τον άνθρωπο, το ταξίδι μπορεί να είναι μαγικό!
Μπορεί όμως να έχει και συμπληγάδες τις οποίες πρέπει να προσπεράσουμε με αγώνα γιατί τίποτα δεν χαρίζεται και ας το είχαμε προσωρινά ξεχάσει...





                                                                       

Μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον όπου κάποια πράγματα τα θεωρούσαμε δεδομένα και αυτονόητα. Την ελευθερία της έκφρασης και της διακίνησης ιδεών, την ισότιμη μεταχείριση των πολιτών – ανεξαρτήτως θρησκείας ή φυλής – , τα εργασιακά δικαιώματα. Πράγματι για τίποτα από αυτά δεν χρειάστηκε να παλέψουμε. Τα βρήκαμε έτοιμα (κάποιοι από εμάς) και μέσα σε αυτά ανατραφήκαμε. Τώρα λοιπόν που χρειάζεται να παλέψουμε για αυτά, δεν γνωρίζουμε το πως.
Τώρα που χρειάζεται να παλέψουμε ενάντια στο κλείσιμο της σχολής κοινωνικών λειτουργών στην Πάτρα , τώρα που πρέπει να επιτύχουμε κοινωνικές συμμαχίες για να έχει επιτυχία ο αγώνας , τώρα που θα πρέπει να δώσουμε νόημα στην επιλογή των φοιτητών μας όταν  παλιοί μύθοι στα μάτια τους καταρρέουν χωρίς δυστυχώς να εδραιώνονται νέες αλήθειες.....Τώρα λοιπόν θα πρέπει να  ανακαλύψουμε το πως και στην προσπάθεια αυτή οι Κοινωνικοί Λειτουργοί πρέπει να είμαστε «ΟΡΑΤΟΙ» κρατώντας αφενός τις παλιές μας αξίες, αλλά προβάλλοντας επιπλέον και  το όραμα μιας κοινωνίας συνευθύνης, όπου η αλληλεγγύη και η υποστήριξη των πιο αδυνάτων δεν είναι φιλανθρωπία, αλλά υποχρέωση, ώστε να αποφύγουμε τη βία, το φόβο και την ανομία στην καθημερινότητά μας.
Ο Ελύτης το περιγράφει τόσο γλαφυρά σε λίγες λέξεις...<<"Ότι μπόρεσα ν' αποχτήσω [...] το χρωστώ σ' ένα είδος ειδικού θάρρους [...] να γίνομαι άνεμος για το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει..">>
Θέλοντας να δώσουμε έμφαση στην φετινή ημέρα , επιλέξαμε την 27η Μαρτίου Ημέρα Διεθνούς Κοινωνικής Εργασίας , να ολοκληρώσουμε τη δράση μας που ξεκινήσαμε πέρυσι για την αποφυγή του εθισμού των εφήβων από το Διαδίκτυο. Το σχολείο που επιλέξαμε για αυτή την τελευταία μας ενημέρωση είναι το το 24ο Δημοτικό σχολείο Πατρών στην Αρόη...Τη γεύση που μας αφήνει αυτό το ταξίδι μας θα τη μοιραστούμε μαζί σας τις επόμενες μέρες......


                             ΚΟΝΤΟΝΗ    ΚΑΝΕΛΛΑ       -      ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ   ΔΗΜΗΤΡΗΣ


                                                         







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου